چرا الهام اخوان بازیگر سریال دودکش شد + عکس
تاریخ انتشار: ۲۴ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۵۳۲۸۹۹
به دلیل علاقه اش درس خوانده، شاگرد استاد حمید سمندریان بوده، تئاتر کار کرده، فیلم کوتاه ساخته و منشی صحنه بوده و زبان خارجی هم بلد است و همه این ها را لازمه کارش میداند. «دوزیست» نخستین فیلم سینمایی اوست که هنوز اکران عمومی نشده تا مسیر زندگی اش با بازی خوبش تغییر کند، با وجود این در آثار تلویزیونی بازی قابل قبولی داشته است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بازی در آثار قبلی برزو نیک نژاد سبب انتخاب تان برای «دودکش 2» شد؟
همین طور است. واقعیتش پیشنهادهای تلویزیونی را که داده می شد، دوست نداشتم و معتقدم اگر بخواهم در این رسانه فعالیت داشته باشم، باید با بهترینش کار کنم و برزو نیک نژاد هم یکی از کارگردانان خبره تلویزیون است. وقتی پیشنهاد بازی در «دودکش» داده شد، از آن جایی که از گذشته این سریال را دوست داشتم، ترجیح دادم در یک اثر خاطره انگیز باشم. همیشه به دوستانم می گویم اگر «پایتخت» هم پیشنهاد داده شود، علاقه مند بازی در آن هستم چون برخی آثار نمایشی دنباله دار در تلویزیون مانند «دودکش» و «پایتخت» ماندگار هستند. وقتی پیشنهاد بازی داده شد، پذیرفتم تا در ابتدای بازیگری با بازیگران باتجربه ای نظیر هومن برق نورد، نگار عابدی، امیرحسین رستمی، بهنام تشکر و سیما تیرانداز کار کنم چون برایم کلاس درس است و خوشحالم که در این کلاس، درس های سختی را پاس کردم.
به اولین قدم های بازیگری اشاره کردید؛ نخستین نقش تان را با «دوزیست» شروع کردید که اگر اپیدمی کرونا اتفاق نمی افتاد و اکران می شد، زودتر دیده می شدید.
دقیقاً حرفی که اهالی هنر می گویند این است که یکی از بدشانس های بازیگری زن هستم. من برای «دوزیست» خیلی تلاش کردم و معتقدم «دوزیست» سه ماه مرا درگیر خود کرد و کاملاً افسرده شده بودم، هم نقش سخت بود و هم پارتنرهای سخت و حرفه ای مقابلم بودند و آن را پای تقدیر گذاشتم چون کرونا اتفاق افتاد. قطعاً با اکران «دوزیست» مسیرم تغییر می کرد.
انگ چهره زیبا و چشم رنگی بودن در مقطعی به برخی بازیگران زده می شد و میگفتند ستاره های بی فروغی هستند و چون به واسطه چهره انتخاب شده اند با گذر زمان به فراموشی سپرده می شوند. شما فوبیای به فراموشی سپرده شدن دارید؟
خیر. در اثری دوست عزیز حرفه ای گفت به خاطر چشم رنگی ات انتخاب شده ای و در روز پنجم فیلم برداری حرفش را پس گرفت و گفت بازیگر خوبی هستی. اکنون در سینما این قدر رقابت زیاد شده و بازیگر داریم که زمانی برای انتخاب به خاطر چهره نیست و نگاه سینمای بدنه تغییر کرده و دیگر سخیف نیست و بازیگر می خواهد نه بازیگری که چهره اش را جراحی کرده و به لبش ژل تزریق کرده است. سینمای بدنه دیگر «حلقه های ازدواج» نیست بلکه فیلم های «زاپاس» و «هزارپا» را تولید می کند. متاسفانه بیشتر سینمای ایران روی آقایان میچرخد.
چرا به زنان در سینمای ایران کمتر نقش خوب سپرده می شود؟
وقتی ما مجبور می شویم قصه های مان را برای رد شدن از فلان ممیزی بر دوش مردها بگذاریم، چرا یک نویسنده درباره کاراکتر زن بنویسد و مجبور شود از همه جا آن را قیچی کند؟ پس با اعتماد درباره کاراکتر مرد می نویسد که اگر با زیرپوش بیاید وسط و قر بدهد، کسی با او کاری ندارد. همیشه به دوستان نویسنده ام گفته ام، زن شخصیت پیش برنده ،شده و در یک جای قصه او را می آورند تا به مرد قصه هدف بدهد.
به گذشته برگردیم. شاید کمتر کسی بداند که از شهرستان به تهران آمدید، درس خواندید، بازی در تئاتر و منشی صحنه را تجربه کردید و مردم شما را با اولین کارتان، «باخانمان» می شناسند.
من از دوران کودکی عاشق سینما بودم و به معروف شدن فکر نمی کردم. در سال اول دانشگاه دستیار دوم بودم و بعد منشی صحنه شدم. آمده بودم که کار یاد بگیرم. حتی گوشی موبایلم را فروختم و فیلم کوتاه ساختم. به کلاسهای استاد حمید سمندریان رفتم و روزهای سخت ولی شیرینی را سپری کردم. همیشه گفته ام فقط قرار نیست بازیگری بدانید و باید روان شناسی، زبان و فلسفه بدانید، کتاب بخوانید و فیلم دیده باشید، اگر مطالعات و تجربیات تان را بالا نبرید، بازیگر توانمندی نمیشوید. من در سریال «ساخت ایران» مترجم هفت قسمت بودم.
در صحبت های تان اشاره کردید به معروف شدن، معتقدم هر انسانی وقتی به حرفه ای ورود می کند در کنار کسب درآمد به معروف و دیده شدن هم فکر می کند.
حرف شما درست است. به دیده شدن هم فکر می کردم. قطعاً جذاب است که وقتی به خیابان می روم، به خاطر «دودکش» مردم مرا «گندم خانم» صدا می زنند. کسی از شناخته شدن بدش نمی آید. وقتی از سنی می گذری، غایتت تغییر می کند، غایت هنر برایت چیز دیگری و جاودانگی جایگزینش می شود، این که چه خلق کنی که هیچ وقت هیچ کس یادش نرود. چه می شود که مثلاً بشوی هدیه تهرانی که در ذهن بمانی.
دوست دارید با خلق چه نقشی جاودانه شوید؟
اصولاً در بازیگری به فکر جاودانگی نیستم و قطعاً در زمینه کارگردانی به آن فکر می کنم.
سقف آرزوهای تان در بازیگری کجاست؟
بازیگری سقف ندارد و دوست دارم همه نقشهای جهان را بازی کنم.
در پایان از شرایط کار در دوران کرونا بگویید
من از ابتدای شیوع کرونا دو سریال «باخانمان» و «دودکش 2» را کار کردم، جدا از این که کرونا انرژی مان را گرفت و من کرونا گرفتم ولی این میزان مراقبت و نگرانی برای یکدیگر برایم خیلی جذاب بود. در «دودکش» از همه کوچک تر هستم و این که مرا دوست داشتند و تبادل تجربه و مراقبت کردن بازیگران، برایم جذاب بود. وقتی وارد «دودکش» شدم احساس تنهایی نکردم.
منبع: پارس نیوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.parsnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارس نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۵۳۲۸۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تلفیق آگاهانه بازیگری و موسیقی در آثار نمایشی
شهریار صیقلانی بازیگر آثاری همچون بانویی از اسلو و سریال احضار و چند اثر نمایشی دیگر از حضور چهرههای شناخته شده در تولیدات تصویری میگوید. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم؛ شهریار صیقلانی که پس از حضور موفق بانویی از اسلو که در تالار حافظ به روی صحنه رفت تجربیات مشابهی را در این ژانر داشته است علاوه بر بازیگری آثاری همچون «عاشقانه»، «تکراری»، «آتش پنهان» و «معما» را در کارنامه خود دارد و در اثر «منو بشناس» در کنار 39 خواننده دیگر کشور حضور داشت در گفتوگو با تسنیم درباره وضعیت کنونی چهره ها و کیفیت آثار گفت: بازیگرانی که دستی بر موسیقی هم دارند در حال حاضر به جای اینکه یک کاراکتر جدیدی از تفکر و احساس خودشان را منتشر کنند، پیرو کارهایی که در جامعه موفق بوده میشوند و طبیعتا همه آهنگها به همین دلیل شبیه هم میشود. در نتیجه در موزیک پاپ این اتفاق میافتد که ما به جای اینکه صداها و حرفهای جدید و موسیقی و تنظیم و سبکهای مختص به کاراکتر هر آرتیستی را بشنویم، همه سعی میکند قطعاتی شبیه به قطعهای که مورد توجه مخاطبان قرار گرفته است، بسازند و به کاراکتر خواننده و ایجاد یک اثر جدید توجهی نمیشود.
وی ادامه داد: متاسفانه استانداردهای لازم رعایت نمیشود و همانطور که میبینیم صداها در استودیوها به واسطه نرمافزارها دستکاری میشود و برخی از خوانندهها در اجراهای زنده توانایی این را ندارند که قطعات خودشان را بخوانند. متاسفانه این روزها موسیقی در حال رفتن به سمت مصرفگرایی است تا به سمت ماندگاری و این اتفاق بسیار بدی است.
صیقلانی درباره حضور خوانندهها در جایگاه بازیگر در آثار نمایشی بیان کرد: اگر خواننده بازیگر بتواند هر دو مسئولیت خود را به خوبی انجام دهد، یعنی در بازیگری هم درخشان باشد، اتفاق خیلی خوبی است و نه تنها به سابقه خوانندگیاش لطمه نمیزند، بلکه باعث پیشرفت و درخشش بیشتر او هم میشود. به عنوان نمونههای موفق این موضوع در سال گذشته میتوان به کامران جهانبانی و سینا ساعی اشاره کرد.
وی در پایان درباره فعالیتهای اخیرش اظهار کرد: چند پیشنهاد بازیگری در تئاتر را در حال بررسی دارم و برای یک اثر نمایش خانگی در حال ساخت تیتراژ هستیم .
انتهای پیام/